Pirates of the Caribbean

MissSparrow · Geplaatst: 04-06-2011 14:04:10 Onderwerp: More than Magic

over een meisje dat niet weet dat ze magische krachten bezit, en wat voor een magische krachten...

De hoge school

Nou daar gaat ie dan. Ik adem diep in en stap de bus in. De bus chauffeur duwt een blaadje in mijn handen waar een rooster op staat, ik doe het in mijn tas. Mijn koffer zit al onderin de bus, ik kan niet meer terug. Ik kijk de bus door, veel mensen zijn er niet, om precies te zijn zitten er nog vier andere in de bus. Ik wist dat er niet heel veel mensen op de Hoge School zaten, maar zo weinig had ik nou ook weer niet verwacht eigenlijk. Ik twijfelde of ik naast iemand zou gaan zitten of dat ik gewoon in m’n eentje een bank zou bezetten. ‘Schiet eens op meid’ de buschauffeur sloot de deuren. Snel liep ik naar een van de plaatsen achteraan toe. Ik keek naar de vier anderen, drie meisje en een jongen. Daar zit ik dan, de bus begint te rijden. Ik staar uit het raam zonder iets te zien. Ik luister naar het rustige gebrom van de motor. Ik denk aan het gene wat me te wachten stond. Ik hoop dat het leuk zou zijn daar, geen idee of dit alleen maar hoop is of dat het een waarheid is. Het probleem is alleen dat ik geen idee heb waar mijn Hoge School is. Geen idee hoe het eruit ziet, is het groot? Hoe zijn de leerlingen en hoe zijn de leraren? In mijn handen heb ik stevig de brief vast met een persoonlijke uitnodiging om met de middelbare school te stoppen en naar de Hoge School te gaan. Ik weet niet wat die school inhoud, of het meer een studie is of dat het te vergelijken is met een gewone middelbare school. Bij de brief had ook een heel informatie pakket gezeten in allerlei talen, uiteindelijk kon ik er niet meer uit op maken dan dat het een goede school was waar serieus aan de talenten van ‘uw kind’ gewerkt werd. Ik vraag me ook nog steeds af waarom ik dit krijg, ik ben niet de beste uit de klas qua cijfers, ik ben geen uitblinker bij tekenen of muziek ook gym was niet mijn sterkste punt. Ondertussen zijn we aangekomen op de provinciale weg. Er is niemand anders op de weg te bekennen. Niet gek ook, wie staat er nou weer om half vier ’s ochtends op de bus te wachten. Ik keek naar een van de meisjes, zou ik haar naam vragen? Het meisje keek naar haar schoot ze was verdiept in een boek geloof ik, voor zover ik het kon zien dan. Mijn blik gleed naar de jongen. Hij had bruin haar en zit twee bankjes schuin voor me, hij staart afwezig uit het raam. Zijn mond hangt een klein beetje open, de bus gaat door een bocht zijn hoofd draait naar het gangpad, oh hij slaapt. De andere twee meisjes fluisteren een beetje met elkaar, af en toe wijzen ze naar iets. Lekker gezellig is het hier, bah waarom ging ik naar die school? Ik heb er helemaal geen zin meer in. Ineens wordt mijn gepeins onderbroken, ik word hard in mijn stoel geduwd. De bus rijdt steeds harder. Mijn vingers krommen zich om de zijkant van de stoel heen. Waarom gaan we zo hard? Waarom hebben ze nooit de gordel ingevoerd in een bus? Mijn blik is strak voor me gericht, met veel moeite scheur ik hem los van het beeld op de weg. Ik kijk hoe het meisje nog steeds rustig door leest, ook de jongen slaapt rustig door, de twee giechelende meisjes lijken ook niets door te hebben nou ja zeg, hebben ze dan niet door dat die buschauffeur helemaal gestoord is? Het landschap vliegt voorbij, ondanks de snelheid zijn de huisjes van mijn dorp toch nog goed te zien in de verte, ook de bomen kan ik makkelijk onderscheiden. Langzaam word het beeld steeds vager, de bomen worden meer een groene veeg op een van de doeken die mijn zusje onderhanden neemt. De prachtigste dingen kan ze maken. Uit zo een groene veeg verwacht ik dan dat ze bijvoorbeeld een weiland of een boom maakt. Na een paar uur had ze de groene veeg omgetoverd in een spetterende waterval. De vage streep veranderd langzaam van kleur, paars-oranje achtig met grijs er doorheen. Ineens word het me allemaal duidelijk, ik ontspan mijn handen en sta op.
_________________

I love weddings drinks al around
Why Is the rum always gone... oh thats wy
This is the day that you'll always remember as the day that *falls into the water*
Savvy?

MissSparrow · Geplaatst: 04-06-2011 14:05:42 Onderwerp:

Ik herinner me een van mijn dromen, een nachtmerrie, die pas ophield toen ik dood zou gaan. Rustig loop ik naar de schuifdeuren in het midden toe. Meestal spring ik gewoon in een riviertje dat is makkelijker… maar wat maakt het ook uit. Ik pak de deur beet en trek ze uit elkaar, zie je wel je bent altijd sterker in een droom. Ik steek mijn hoofd naar buiten, gek genoeg voel ik geen wind langs mijn gezicht gaan. Mijn haren blijven ook stilletjes langs mijn schouders hangen, nog een teken dat dit niet echt gebeurt. Ik doe mijn ogen dicht en zet de stap naar buiten. Ergens ging dat niet helemaal goed want mijn voet zweeft nog steeds ergens in de lucht. De druk op mijn armen klopt ook niet. Mijn ogen vliegen open voor me zie ik nog steeds de grijs oranje paarse veeg geen teken van mijn kamer of lekkere warme lakens lichtjes op mijn huid. Een ijzeren greep houdt me tegen en draait me om. ‘Waar denk je dat je mee bezig bent’ sist het meisje me toe. ‘Wakker worden’ fluister ik terug naar haar bozen gezicht. ‘Wakker worden’ schreeuwt ze ‘Je slaapt niet, dom kind’ achter me klinkt het gedempte geluid van dicht slaande deuren. Ze sleurt me mee naar een bankje, de twee giechelende meisjes kijken me boos aan ‘Nooit meer doen’ sist ze me weer toe. Het meisje kijkt me strak aan, terwijl ik haar gezicht onderzoekend aan gaap. Ze heeft hoge jukbeenderen, volle rode lippen en een klein neusje. Maar wat er echt uit springt zijn de mooie volle lange goudkleurige haren die haar gezicht omringen. Ik kijk haar weer strak terug, mijn ogen vliegen wijder open als ik in haar babyroze ogen kijk. Geschrokken doe ik een stapje achteruit. Ook zij doet een wankelende stap achteruit. Ze neemt me op van top tot teen, heel even had ik weer dat gevoel dat je een verkeerd antwoord geeft op een makkelijke vraag, waarna iedereen je aankijkt alsof je net hebt gezegd dat komkommers in eieren groeien. Ik ga voorzichtig zitten alsof die komkommer eieren in een nestje op mijn stoel lagen en ik de komkommer-vogel ben. Het meisje gaat ook zitten. Haar ogen worden met het moment angstiger, snel kijk ik om naar de weg. Hij gaat langzamer voorbij en heeft nog steeds die rare oranje grijze kleur omringt door paars-oranje-zwarte rotsen, op dat na lijkt de bus langzamer te rijden, geen reden voor angst dus. ‘Wat is er’ vraag ik voorzichtig met een klein stemmetje. Ze draait haar hoofd weg terug naar haar schoot. ‘Niets’, fluistert ze, ‘Waar kom je vandaan?’ Het meisje keek me niet aan, best raar dat ze dat vraagt, ze zat al in de bus toen die bij mij aankwam, kon ze die naamboordjes dan niet lezen? ‘We reden er net toch nog langs?’ Het meisje keek voorzichtig op, haar roze ogen kijken verlegen, maar vriendelijk. ‘Kom jij echt van Aarde?’, vraagt ze. ‘Ja’ wat was dat nou weer voor een vraag. Kom je van de Aarde, tuurlijk iedereen komt van de Aarde, toch? Ik kijk haar weer aan, ze zit in zichzelf gekeerd naar een bladzijde in haar boek te staren, aan haar ogen te zien leest ze niet. Nu vraag ik me dan toch wel af waar zij vandaan komt, uit wat voor een rare droomwereld zij komt en ik welke droom ik beland ben, want dat ik slaap staat natuurlijk, dat staat vast. ‘Waar kom jij dan vandaan’, ik probeer het zo rustig mogelijk te zeggen. ‘Ik kom van Velenoa, net als die andere hier, we zijn niet met veel, maar jij bent de enige die van de Aarde komt’ zei ze een tikkeltje gespannen. Juist, de enige van de Aarde mijn gedachte gaat wel erg met me op de loop. ‘Ik vat het even niet meer hoor, jij beweerd dat jij niet van Aarde komt en dat ik de enige ben die daar vandaan komt’ het kwam er iets botter uit dan de bedoeling was, maar het gaat ook allemaal zo snel. ‘Ja, en ik heb gelijk ook! Jij bent de enige Aardse en dat is een wonder, en je moet niet hoogmoedig gaan zitten doen, dat je een Aardse bent betekend niet meteen dat jij beter ben dan de rest!’ zei ze boos. ‘Beter, ik ben niet beter dan de rest, ik ben hier alleen de enige met normaal verstand Velenoa bestaat niet, deze bus bestaat niet, jij bestaat niet, dit is allemaal gewoon een hele irritante droom’ hier kan ik dan toch zo geïrriteerd door raken, droom figuurtjes die allemaal denken dat ze beter zijn. Ineens kijken zes paar grote ogen me van voor in de bus aan.
_________________

I love weddings drinks al around
Why Is the rum always gone... oh thats wy
This is the day that you'll always remember as the day that *falls into the water*
Savvy?

xDangerous · Geplaatst: 04-06-2011 14:06:19 Onderwerp:

mooi!
_________________
follow me on twitter. www.twitter.com/amazingblondine

MissSparrow · Geplaatst: 04-06-2011 14:06:19 Onderwerp:

De buschauffeur en twee kinderen die blijkbaar net ingestapt zijn. ‘Neem dat terug’ zegt de buschauffeur dringend maar voorzichtig. ‘Hoezo zou ik dat doen?’ ik begin dit echt zat te worden, nu gaan ze ook nog dwingen, het moet niet gekker worden. ‘Oh jij dom onwetend kind, doe wat ik je zeg anders komen we hier nooit meer weg’ bromde de chauffeur. Ik liet de woorden even tot me doordringen, hier nooit meer weg, dat zou niet zo fijn zijn. ‘Oke ik neem het terug, mag ik dan nu eindelijk naar huis?’ De buschauffeur keek me aan met verbaasde ogen en schudde zijn hoofd, gebaarde naar de twee kinderen dat ze moesten gaan zitten. Ook zij hadden een blaadje in hun handen en keken er aandachtig naar. Ik onderdruk de neiging om dat ook te doen, bang dat ze me raar aan gaan staren.
Het meisje naast me keek me bang aan, zo lijkt ze net jonger dan ik ben, hoewel ze net toch heel erg duidelijk ouder toonde. Best een bijzonder kind, roze ogen en bang voor zo een klein tenger meisje als ik. ‘Hoe heet jij eigenlijk?’ vroeg ik. Het meisje leek op te schikken uit gepeins ‘sorry wat zei je?’ vroeg ze. ‘Ik vroeg hoe je heet?’ zei ik opnieuw. ‘Oh’ ze lachte vriendelijk ‘Ik heet Litolaraza’ zei ze. Ik geloof dat mijn mond wijd open zakte want ze duwde tegen mijn kin. ‘Zeg dat nog eens’ zei ik. ‘Litolaraza’ zei Litolaraza braaf. ‘Litolaraza’ herhaalde ik, ‘Zo dat is een mond vol’. Ze glimlachte en zei ‘Valt wel mee hoor, het kan erger, noem me maar Lito dat is makkelijker’. ‘Eh oke Lito’ glimlachte ik terug. ‘Hoe heet jij eigenlijk’, zei Lito met haar hoofd een beetje schuin. ‘Mira’ antwoord ik. ‘Mira’ ze keek me vragend aan ‘alleen Mira veder niets’. Ze keek me verbaasd aan ‘Tja eigenlijk wel ja, ik kom uit een familie met alleen maar korte namen’ ze grijnsde naar me. ‘Typisch Aards, een korte simpele naam’ zei Lito, meteen wilde ik protesteerde maar ik bedacht dat het beter was om het even met rust te laten. ‘Ja, wij zijn erg van de korte namen, maar vertel eens in welk jaar zit jij?’vroeg ik om van onderwerp te veranderen. ‘Ik? Ik zit in het derde jaar’, zei Lito trots, ‘ik heb een jaar overgeslagen’, vervolgde ze. ‘Jij bent nieuw hé?’zegt Lito. ‘Ja ik ben nieuw, wat is het eigenlijk voor een school, ik ken hem helemaal niet’, vroeg ik nieuwsgierig. ‘De school? De school is heel hoog en groot, met enorme trappen, omringt door alle mogelijke landschappen. Binnen is de school in twee delen verdeeld, het school gedeelte, waar je les krijgt, en het woon gedeelte waar de kamers zijn en waar we eten’. ‘Met hoeveel zit je op zo een kamer, Lito?’, vraag ik haar. ‘Dat verschilt meestal drie, maar een enkel keertje zit je met z’n tweeën op een kamer. Hey, wat is jouw rooster eigenlijk?’ vroeg Lito. Automatisch buk ik naar mijn tas om het te pakken, maar een hand houdt me tegen. Lito kijkt me onderzoekend aan ‘wacht even, ik wil eerst raden’ zegt ze, dus ga ik weer rechtop zitten. ‘Eens kijken, je bent geen elf’ ze legt haar hand even op mijn blote arm ‘Geen wolf of vampier, beetje onderkoeld ben je trouwens wel hoor’, haar blik veranderde ineens ‘je bent toch niet ziek hé, Mira, de ziekenboeg stinkt zo verschrikkelijk daar wil je echt niet naartoe’. ‘Nee hoor’ verzeker ik haar, ‘ik heb altijd al een lage tempratuur gehad’. ‘Dat is interessant. Maargoed, geen wolf, vampier of elf dus, geen tovenaar dat is duidelijk en je hebt ook niks weg van een zeemeermin, dan ben je dus fee, magiër of heks’. Oké, dit was raar, rustig blijven Mira gewoon afwachten en accepteren wat ze doen, ik heb geen zin in ruzie. Ik glimlach mysterieus naar Litolaraza, in ieder geval dat was de bedoeling.
_________________

I love weddings drinks al around
Why Is the rum always gone... oh thats wy
This is the day that you'll always remember as the day that *falls into the water*
Savvy?

MissSparrow · Geplaatst: 04-06-2011 14:06:42 Onderwerp:

Lito glimlacht terug. ‘Magiër, je bent een magiër. Jouw haar is zo kort dat je met geen mogelijkheid een fee kunt zijn’. Ho wacht even kort, mijn haar kort? Het hing helemaal tot onderaan mijn schouderbladen. ‘En voor een heks zijn jou ogen te fel’ onderbrak ze mijn gepeins. ‘Alhoewel de gebruikelijke magiër blauwe ogen heeft val jij denk ik onder de magiërs. Nou, heb ik gelijk?!’ zegt Lito triomfantelijk. Ik buk weer om mijn rooster te pakken en laat het haar zien. ‘Ha, ik zei het je, magiër, nou meid succes de magiërs worden over het algemeen als verlegen, teer, klein, dromerig en slim gezien, ik ben een zeemeermin, maar dat is natuurlijk wel te zien aan mijn roze ogen’, vertelt Litolaraza. ‘Hoe is het om een zeemeermin te zijn? Het lijkt me geweldig, ik hou van zwemmen, vooral als we op vakantie gaan naar Florida, heerlijk in de zee’. Lito kijkt me raar aan, oja stom ze komt niet van Aarde. ‘Florida is een land, heerlijk warm, prachtig’. ‘Oh, nou Mira ik kan je vertellen dat het inderdaad geweldig is, heerlijk in het water, geen zorgen over ademhalen, en ik kan nog best hard ook. Mijn record is vijfenzestig kilometer per uur’, verteld Lito trots. Ik knikte, onderhand begon de bus weer te versnellen, wat blijkbaar een overgang naar een andere planeet betekende. Vanzelf gingen mijn handen naar het randje van de stoel en klemde ik me vast. De wereld begon weer te vervagen. Lange strepen vormde vage strepen vormde het landschap, dit keer bestond het landschap uit alle kleuren die ik kende, en meer, veel meer kleuren, onbeschrijfbare kleuren. Een kleur als groen zit tussen blauw en geel in, de kleuren buiten zaten tussen hoofdkleuren die ik niet kende. ‘We zijn er dat werd, tijd’ zei Lito opgelucht. ‘Mooi he al die kleuren, wacht maar tot we er zijn, je zal je ogen niet geloven’.
Lito zei geen woord te veel. Ik stap de bus uit en zet mijn gympen op het verende gras. De zon stond hoger dan bij de aarde, en was goudkleurig met een randje eromheen een mooie diepe kleur waar ik de naam niet van wist. Ik glimlachte naar deze nieuwe wereld, ik had de neiging om te zingen, springen en schreeuwen tegelijk, ik hield me in en pakte mijn koffer uit de bus. Samen met Lito liepen we over een enorm parkeer terrein met een stuk of twintig bussen, uit elke bus stapte ongeveer twaalf kinderen, kinderen van allemaal verschillende planeten. Ik draai rustig een rondje rond mijn as om de omgeving te herkennen. Een enorm veld met allerlei groentes en fruit soorten, met daarachter een stad. Ik draaide veder het veld grensde aan een regenwoud, waarachter enorme bergen omhoog rezen, naast het regenwoud bevond zich een strand. Het goudachtige zand twinkelde en het water was helderder blauw dan het water in een zwembad of dan de lucht op een zomerdag. Aan de andere kant lag een rotsachtig gebied, waar een toendra aan grensde. Naast de toendra glinsterde een rivier, en daarnaast was een landschap, zo mooi, ik had het nog nooit eerder gezien. Het had een van de prachtige heldere kleuren die ik niet kenden. Er waren bomen en veel planten, het zag er moerassig uit maar de grond was niet groen maar een lichtgevende kleur roze. Naast dit wonderlandschap grensde een savanne, niet heel bijzonder, maar toch mooi. Mijn ogen gingen weer terug naar het geweldige landschap, zo mooi, eigenlijk is het met geen worden precies te beschrijven. En daar stond hij, midden tussen die pracht en praal, het enorme, prachtige gebouw van onze school. Ik snapte nu ook meteen waarom het de hoge school werd genoemd. Het gebouw was me eerst niet opgevallen maar nu ik het zo zag staan kon ik niet bedenken hoe ik daar ooit omheen gekeken kan hebben. ‘Hij is er weer, kom we gaan’ zegt Litolaraza. Ineens kwam iedereen in beweging, alles en iedereen begon te lopen, koffers werden opgetild en het geluid overal werd harder en er begon een opgewekte stemming te heersen. ‘Waarom, hij is er weer? Was hij ooit weg dan’, vraag ik aan Lito. ‘Ja als iedereen weg is neemt het gebouw ook even rust en gaat op in de omgeving, soms verplaatst hij soms niet, het is maar net waar hij zin in heeft’. ‘Oke’ knikte ik ongelovig, ik stond weer met mijn beide benen op de grond, niet vergeten dat je droomt Mira anders word je net zo gek als zij. Langzaam schuifelde we naar de deur toe, vlak voor de deur kijk ik om hoog. De hoogte maakt me duizelig ik begin te wankelen maar Lito duwt me door de door naar binnen. ‘Niet doen, je wordt er alleen maar duizelig van’ zegt ze tegen me. Zodra ik binnen ben kom ik in een zee van ruimte. Twee enorme brede trappen leiden doemen voor me op. De stroom brengt me de linkertrap op, wat de trap naar het woongedeelte is. Het gebouw is prachtig op elke muur zijn schilderingen te zien, die tot in de detail uitgewerkt zijn. De trapleuning is van houtwerk gemaakt waar allerlei ingewikkelde patronen in te zien zijn. Eenmaal bovenaan gekomen was ik Lito kwijt geraakt. Ik keek om me heen, nu pas drong het door waarom Litolaraza mijn haar zo kort had gevonden. Overal waar ik keek hadden meisjes lang dik golvend haar. Ik had van de meisjes overduidelijk de kortste haren. Ik werd meegesleurd naar een enorme eetzaal, met vier lange tafels. Boven elke tafel zweeft een bordje, ik schoof aan een tafel waar een bord boven zweef waar 1ste en 2de jaar op staat. Ik keek naar de mensen aan mijn tafel, er zijn ongeveer even veel meisjes als jongens. Twee meisjes zijn volop in gesprek en een paar jongens houden handdruk wedstrijdjes. Vanuit mijn ooghoek zag ik iemand naar mij wijzen, ik draaide me om en zag Lito aan een tafel zitten, ze praatte met een meisje, toen ze mij zag kijken begon ze naar me te zwaaien. Ik zwaai vriendelijk terug, waarna het meisje naast Lito een verbaasd gezicht trekt. ’t Zal allemaal wel.
_________________

I love weddings drinks al around
Why Is the rum always gone... oh thats wy
This is the day that you'll always remember as the day that *falls into the water*
Savvy?

MissBloom · Geplaatst: 04-06-2011 14:06:45 Onderwerp:

xD zo ver was je op penny nog niet.
Pff, daar moet ik even de tijd voor nemen ^^
_________________
kijkje nemen ?
http://newhorseisland.bbforum.be/

NIEUW !
http://dreamisland.bbforum.be/

MissSparrow · Geplaatst: 04-06-2011 14:07:17 Onderwerp:

Een oude man loopt voorop aan de stoet van acht mensen en stapt het podium op. Hij rommelt wat met een microfoon en begint dan te praten. “Beste Leerlingen, ik ben blij dat jullie er allemaal zijn. We zijn beland in weer een nieuw jaar, waar natuurlijk nieuwe leerlingen bij horen, allemaal een applaus voor de nieuwe leerlingen”. Iedereen aan mijn tafel stond op, dus stond ik ook maar op. Een luid applaus brak los. Ik voelde mezelf rood worden, ik keek hulpeloos naar Lito. Litolaraza glimlacht vriendelijk naar me, waarna ze weer naar die vriendin toe hangt en ze samen veder lachen. Iedereen ging weer zitten, ik ook dus en de oude man vervolgde zijn verhaal. “Voor iedereen die niet weet wie ik ben, ik ben Dilantoro, de leraar tovenarij en tevens ook de rector/directeur van deze school. Helaas is er in deze vakantie een groot verlies geleden, de voormalige docent gym en weerwolf is omgekomen bij een ongeval met een op holgeslagen vampier”. De hele eetzaal werd stil waarna er overal zacht gefluisterd werd. De eerste jaars keken elkaar een beetje hulpeloos aan. Ineens werd het gefluister onderbroken door een heldere stem: “Hij wordt vervangen door Weppe die de weerwolven les gaat geven en ook de gym taak op zich zal nemen”. Een jonge, getinte man met brede schouders in een wit T-shirt waaronder duidelijk een gespierde buik zat, kwam naar voren. Ergens in de zaal floot iemand en de man die blijkbaar Weppe heet glimlachte vriendelijk. “Hallo allemaal, het is leuk hier weer eens te zijn, nou ik ben dus jullie gymdocent en sommige van jullie zullen me ook in de les nog eens zien” zei Weppe. Dilantoro kwam weer naar voren, “Dit jaar is het weer zo dat de mensen in de achtste klas op de achtste verdieping zitten en de eerste zitten op de begaande grond. Tussen elke twee kamers zit een badkamer, jullie doen dus samen met vier tot zes mensen, iedereen word om half negen verwacht in de les op zijn of haar rooster, schoon en fris. Ik ga nu de namen voorlezen’. Een luid gezucht klonk door de zaal. ‘Zoals gewoonlijk lees ik de namenlijst op, op volgorde van planeet en dan op voornaam, als je er bent sta je op’. Ergens achter me werden dingen gemompeld als: ‘het zal is een keer niet zo zijn’ en ‘goh’ of ‘vertel eens wat nieuws’. ‘Zetelera, Telemer’, zei Dilantoro die een lijst uit het niets tevoorschijn toverde. Een Lange, slungelige jongen aan mijn tafel stond op, deed zijn brilletje goed, waarop hij een groot applaus kreeg en hij weer ging zitten. ‘Present, Zetelera, Silinana’ Een klein, slank meisje met zwart golvend haar tot haar enkels stond op aan de vierde tafel. Ze glimlachte vriendelijk naar de oude leraar, waarop iedereen weer begon te klappen. Als vanzelf klapte ik met de rest mee, het meisje ging weer zitten, iedereen werd stil en er klonk weer een zware stem die ‘Present’ zei.
Na een tijdje zitten, heel wat namen, en pijnlijke handen leest Dilantoro de laatste naam op,‘Present, Aarde Mira’ Ik schrik wakker en sta een beetje ongemakkelijk op. De starende blikken lijken als blokjes lood aan me te hangen, maar wat nog meer op mij duwt is de doodse stilte die in de zaal hangt. Oja lachen, denk ik, dus ik lachte vriendelijk naar Dilantoro, die vriendelijk terug knikte. Nog altijd heerste er een stilte, wat deed ik fout? Pas toen ik weer ging zitten begon iedereen te klappen, harder en uitbundiger dan bij alle andere. Nou wordt het al helemaal mooi, denk ik. Om me heen begon iedereen zachtjes te praten, een paar mensen wijzen naar me, ik voel dat ik helemaal rood word. Een hamer wordt luid op een tafel geslagen ‘Mag ik nog even? Ja, dank jullie. Zo nu hebben jullie wel lang genoeg gezeten, jullie mogen jullie kamers gaan inrichten, eerst de achtste en zeven de jaars opstaan alstublieft”. Iedereen aan de vierde tafel staat op, de jongens lopen de rechter gang in en de meisjes de linkergang.
‘En tot slot de 1ste en 2de jaars’. Ik sta op en loop met nog een stuk of dertig meisjes naar de meisjes gang, de helft vertrekt naar de tweede verdieping. Verwonderd kijk ik naar de zes deuren, op de eerste vier staan drie namen en op de laatste twee staan maar twee namen. Op de eerste deur stond bovenaan met sierlijke letters Mira in het hout gekerfd. Ik duwde de deur open, in de kamer staan drie houten bedden naast elkaar aan de kant van de deur staan drie kasten en aan de kant van het raam staan drie bureaus met daarop een stapeltje boeken en daarnaast een horloge. De bedden staan links en de deur naar de badkamer is rechts, aan die muur hangen drie spiegels. Op alle voorwerpen staat een naam geschreven. Ik liep naar het eerste kast toe en zette mijn koffers er voor, daarna ging ik lang uit op mijn bed liggen.
_________________

I love weddings drinks al around
Why Is the rum always gone... oh thats wy
This is the day that you'll always remember as the day that *falls into the water*
Savvy?

MissSparrow · Geplaatst: 04-06-2011 14:07:54 Onderwerp:

Ik was niet lang in de kamer toen twee meisjes in de deuropening verschenen. Het ene meisje met lang blond haar tot haar kuiten en de ander iets kleiner met zwart golvend haar tot haar billen. De zwartharige had een leuk roze jurkje aan, het meisje met de blonde haren had daarentegen juist een fel groen jurkje met kleine bloemetjes erop vast gestikt van een stof die ik niet ken. Ze keken elkaar even aan met grote ogen en zetten toen hun koffers neer en gingen ieder op een stoel zitten en draaide zich naar mij toe. Ik kwam omhoog en steun op mijn ellebogen, ik vraag me af wat ik moet zeggen. De meisjes kijken elkaar ook een paar keer aan, klaar om wat te zeggen, om zich dan weer te bedenken en hun mond wijs te sluiten. Nadat we een tijdje naar elkaar gestaard hebben bedenk ik dat als er toch iemand de spanning moet breken, kan ik het net zo goed ook zijn. ‘Hoi’ alsof het afgesproken was zeiden we het met z’n drieën uit. De meisjes begonnen te grinniken, en voor ik het wist lag ik half opgekruld op mijn bed met pijn in mijn buik van het lachen. ‘Zo, en wie zijn jullie nou?’ vraag ik als ik weer een beetje bijgekomen ben. Het meisje met het blonde haar glimlacht,‘ik ben Celesaina van Charmetto’. ‘En jij?’ ik kijk het andere meisje vragend aan. ‘Ik ben Dlaremé’ zei het zwartharige meisje, ‘ik kom ook van Charmetto’. ‘Hé dat is ook toevallig! Heb jij het nieuwe toneelstuk de stralen van de vallende god al gezien?’ vroeg Dlaremé enthousiast aan Celesaina. ‘Ja, erg mooi, maar waar kom jij dan vandaan?’ vroeg Celesaina op haar beurt. Ik stond op en begon mijn spullen alvast in de kast te hangen, Celesaina en Dlaremé bleken elkaar nog niet te kennen. Zorgvuldig hang ik mijn jurkjes en vesten op en leg ik mijn broeken en t-shirts en het planken gedeelte. ‘Zo, vertel eens wat jij in huis hebt’ zei Celesaina. ‘Eerst raden, Cel’. ‘Nou je bent geen zeemeermin of magiër, fee en elf valt ook af. Heks’ Celesaina bekijkt Dlaramé onderzoekend van top tot teen. ‘Nee, voor vampier ben je niet bleek genoeg, dus ben je weerwolf’ zei Celesaina triomfantelijk. Een rilling ging over mijn rug, zat ik opgesloten op een kamer met een weerwolf? ‘Oke nu ik’ zei Dlaramé. ‘Duidelijk geen weerwolf of vampier, elf zit er ook niet in. Heksen zijn over het algemeen klein net als jij, maar jij hebt blauwe ogen, dus jij moet magiër zijn’. Celesaina knikte bevestigend voordat ze mij aankeken. ‘En jij?’ vroeg het blonde meisje. ‘Ik, ik ben een’ ik glimlachte, ‘raad eens’. Celesaina en Dlaramé keken elkaar even aan en keken toen naar mij. ‘Eens even zien, geen weerwolf of vampier’, zei Celesaina. ‘Nee, inderdaad en we kunnen er ook geen fee, tovenaar of elf. Dan hebben we nog over zeemeermin, heks en tovenaar’ vervolgt Dlaramé, Celesaina’s verhaal. ‘Zeemeermin valt ook af, Dlara want daar passen haar ogen niet bij, ik ga voor een heks’. ‘Nee joh Celes ze is duidelijk een magiër!’. ‘Niet waar, heks’. Dlaramé en Celesaina draaide ineens met een ruk naar mij toe, alsof het afgesproken was. Ik schrik op van hun plotselinge bewegingen. ‘Dlaramé heeft gelijk, ik ben een magiër’ ik glimlach naar Celesaina die een verslage gezicht op zet. ‘Leuk dan hebben wij veel lessen samen’ zegt ze enthousiast. ‘Wat zeiden jullie ouders dan toen jullie hoorde dat jullie naar de hogeschool mochten?’ vraagt Dlaramé, ik vermoed dat er een heel verhaal achter zit. Celesaina ploft op bed neer en ik en Dlaramé volgde haar voorbeeld.
Niets vermoedend legde ik de post op tafel en liep door naar de tuin. Ik ben meestal het eerste wakker, dus het huis is nog helemaal stil. De bloemetjes staan er niet al te vrolijk bij, die hitte doet ze duidelijk niet goed. Ik loop naar de schuur toe om een gieter te zoeken. ‘He shoot, wie heeft die daar nou weer neergezet’, mompel ik. Hoe ga ik die te pakken krijgen? Mijn oog valt op een omgevallen emmer, zou die mij houden? Ag wat maakt het ook uit, ik draai de emmer om en ga erop staan. Op mijn tenen lukte het net aan de gieter te pakken te krijgen. Ik vulde hem aan de kraan en gaf de uitgedroogde bloemen hun water.
_________________

I love weddings drinks al around
Why Is the rum always gone... oh thats wy
This is the day that you'll always remember as the day that *falls into the water*
Savvy?

MissSparrow · Geplaatst: 04-06-2011 14:08:24 Onderwerp:

dat is hem tot nu toe ...
al best lang hé dat hoofdstuk 1 ^^
_________________

I love weddings drinks al around
Why Is the rum always gone... oh thats wy
This is the day that you'll always remember as the day that *falls into the water*
Savvy?

xDangerous · Geplaatst: 04-06-2011 14:09:14 Onderwerp:

enorm lang =O
_________________
follow me on twitter. www.twitter.com/amazingblondine

MissBloom · Geplaatst: 04-06-2011 14:09:41 Onderwerp:

MissSparrow · Geplaatst: 04-06-2011 14:14:43 Onderwerp:

haha, werk er ook al een tijdje aan, neem de tijd om alles rustig te lezen (of niet Razz

)
_________________

I love weddings drinks al around
Why Is the rum always gone... oh thats wy
This is the day that you'll always remember as the day that *falls into the water*
Savvy?

MissSparrow · Geplaatst: 22-06-2011 08:05:00 Onderwerp:

Ik liep weer naar binnen om mijn boek te pakken. Ik nestelde me in, op een stoel in de tuin en begon lekker te lezen. ‘Mira, Mira’, riep mama. ‘Ja-ha mam wat is er?’ riep ik naar het huis achter me. ‘Er is post voor jou’, riep ze terug. Mokkend sta ik op en loop naar binnen, ik had bijna nooit post, allen die van, je moet je abonnement betalen, post. Deze brief zag er anders uit, het papier was dikker dan normaal en crème kleurig, ik draaide het om en om in mijn handen. Op de achterkant zat een rode zegel, ik brak het doormidden. ‘Man, kom eens’ riep ik verwonderd door het huis. Ik las het nog eens over, ‘wat is er Mira?’, zei mama die ondertussen naast me stond. ‘Ik wist niet dat je me had opgegeven voor een andere school’, zei ik. ‘Dat had ik ook niet, wat is dat?’. ‘Een toelating brief van ‘de hoge school’’, antwoordde ik.
‘Mira?’, Dlaramé haar smaragd groene ogen waren op mij gericht. ‘Wat, sorry, wat zei je?’ Dlaramé glimlachte, ‘Dromerig als een magiër’.
_________________

I love weddings drinks al around
Why Is the rum always gone... oh thats wy
This is the day that you'll always remember as the day that *falls into the water*
Savvy?

MissSparrow · Geplaatst: 22-06-2011 08:05:21 Onderwerp:

Next: hoofdstuk 2
_________________

I love weddings drinks al around
Why Is the rum always gone... oh thats wy
This is the day that you'll always remember as the day that *falls into the water*
Savvy?

Miss.Teach · Lord Beckett Geregistreerd op: 28 Apr 2011 Berichten: 1172

YEAH
_________________
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Desgraciado!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Sparrow venido aquí o te arranco la cabeza!